13 november de dag dat vaders, moeders en kinderen op pad zijn. Sinterklaas wordt binnen gehaald en dat levert per definitie onrust op bij de bevolking. Persoonlijk heb ik er weinig last van want ik ga tegenwoordig door het leven als een man die weet waar abraham de mosterd vandaan haalt. Waar ik deze week wel even bij stil heb gestaan is dat Nel Veerkamp is overleden. Nu zie ik sommige al denken who the fuck is Nel? Nou als je een beetje fan bent van “man bijt hond” weet je wie de Veerkampjes zijn. Voor de niet fans onder ons het volgende. De Veerkampjes was een realitysoap rond de in Amsterdam wonende familie Veerkamp. De uit korte afleveringen bestaande serie werd vanaf 2004 als onderdeel van Man bijt hond uitgezonden. Dagelijks word door Man bijt hond rond etenstijd bij willekeurige mensen aangebeld om de dag door te nemen. Nadat zij dit bij de excentrieke familie Veerkamp deden leverde dit zoveel stof op dat werd besloten een realitysoap rond hen te maken. De Veerkampjes verblijven op een woonboot en bestaan uit Hanny Veerkamp, haar man Ton Veerkamp en moeders Nel, die bij haar dochter en schoonzoon inwoont. Nel werd voornamelijk bekend vanwege het dragen van kleding met panterprints, veel roken, mopperen en haar plat Amsterdamse accent en dat spreekt mij wel aan. Maar goed even over volleybal.
Voor degene die alleen de uitslag willen weten 3-1 winst, en we willen echt wel met 4-0 winnen hoor!
Team meeting in de kleedkamer want er is teveel lawaai in de hal. We worden oud met z’n allen. Mo waarschuwt dat het allemaal wel lekker gaat en dat het moment steeds dichter bij komt dat we tegen een zeperd aan lopen. Maar vandaag wil hij dat niet meemaken,vanaf het begin koppie d’r bij en eindelijk maar eens een 4-0 op het wedstrijd formulier. We mogen aantreden op het middelste veld, gelukkig want dat zit voor de ingang en wij krijgen weinig publiek. Wel een supporter voor ons aanwezig, pa Goede, bedankt voor de support, sorry voor de prestatie. Lekker warm lopen en dames kijken op het veld naast ons. Nog geen wedstrijd maar Mo neemt zijn eerste time-out. Afgesproken serieus met de wedstrijd te beginnen en dan staan jullie meiden te kijken? Nait best en de trend is gezet. We beginnen en staan al snel een straat lengte achter. Nu hebben wij wel zoiets van “het komt wel goed, schatje! ” maar daar moet je wel wat voor doen. Op 24-21 staan we op het punt te breken maar capituleren niet en pakken de set met 28-26. Aangezien wij niet met 4-0 kunnen winnen is dit goed voor ons positief punt gemiddelde. De tweede en derde set pakken we op routine zonder briljant te spelen. We geloven echt dat we in staat zijn vandaag een 4-0 neer te zetten en zo gaan we ook aan de vierde set beginnen. Gelukkig heeft de tegenstander weer een afleiding manoeuvre in petto en trakteert ons op de zoveelste foute opstelling. Nu moet je weten dat iedere set bij de Verabeffers één of meerdere foutieve opstellingen plaats vond. Dit is ongelofelijk want het kost punten, tijd en als coacht neem je dan maar weer een time-out of past een wissel toe. Maar de coach van de tegenstander had naar mijn inzicht geen idee waar het over ging. Ik verdenk haar ervan dat ze Vera heet en de knulletjes gebruikt voor de rest van de club naam. Goed we laten ons meeslepen en hebben er geen zin meer in. De scheidrechter besluit na 3 prima sets ook aan de malaise mee te doen en keurt alles goed wat de tegenstander doet. Wederom de vierde set verloren en alleen aan ons zelf te verwijten!
Voor degene die alleen de uitslag willen weten 3-1 winst, en we willen echt wel met 4-0 winnen hoor!
Team meeting in de kleedkamer want er is teveel lawaai in de hal. We worden oud met z’n allen. Mo waarschuwt dat het allemaal wel lekker gaat en dat het moment steeds dichter bij komt dat we tegen een zeperd aan lopen. Maar vandaag wil hij dat niet meemaken,vanaf het begin koppie d’r bij en eindelijk maar eens een 4-0 op het wedstrijd formulier. We mogen aantreden op het middelste veld, gelukkig want dat zit voor de ingang en wij krijgen weinig publiek. Wel een supporter voor ons aanwezig, pa Goede, bedankt voor de support, sorry voor de prestatie. Lekker warm lopen en dames kijken op het veld naast ons. Nog geen wedstrijd maar Mo neemt zijn eerste time-out. Afgesproken serieus met de wedstrijd te beginnen en dan staan jullie meiden te kijken? Nait best en de trend is gezet. We beginnen en staan al snel een straat lengte achter. Nu hebben wij wel zoiets van “het komt wel goed, schatje! ” maar daar moet je wel wat voor doen. Op 24-21 staan we op het punt te breken maar capituleren niet en pakken de set met 28-26. Aangezien wij niet met 4-0 kunnen winnen is dit goed voor ons positief punt gemiddelde. De tweede en derde set pakken we op routine zonder briljant te spelen. We geloven echt dat we in staat zijn vandaag een 4-0 neer te zetten en zo gaan we ook aan de vierde set beginnen. Gelukkig heeft de tegenstander weer een afleiding manoeuvre in petto en trakteert ons op de zoveelste foute opstelling. Nu moet je weten dat iedere set bij de Verabeffers één of meerdere foutieve opstellingen plaats vond. Dit is ongelofelijk want het kost punten, tijd en als coacht neem je dan maar weer een time-out of past een wissel toe. Maar de coach van de tegenstander had naar mijn inzicht geen idee waar het over ging. Ik verdenk haar ervan dat ze Vera heet en de knulletjes gebruikt voor de rest van de club naam. Goed we laten ons meeslepen en hebben er geen zin meer in. De scheidrechter besluit na 3 prima sets ook aan de malaise mee te doen en keurt alles goed wat de tegenstander doet. Wederom de vierde set verloren en alleen aan ons zelf te verwijten!
Schlemiel of the Match: Dat kan alleen maar Vera Bef zijn. Op haar verlanglijstje zal bovenaan staan een opstelling bord. Sorry voor alle andere gegadigden binnen ons eigen team.
RSS Feed